Jagen in dit gebied.

Een zwarte schaduw ontstond toen een jongen van achttien voorbij kwam. Zijn gezicht stond vol vuur toen hij besefte dat zijn ouders hem tot in dit gebied gelokt om hem dan achter te laten. De rotzakken, zo had hij hun ook altijd genoemd. Weer diezelfde woede was van zijn gezicht af te lezen. Senn slaakte een diepe zucht. Hij wist dat hij nu niet meer terug kon daar was hij nu veel te zwak voor. Toen zijn maag plots wat van zich liet horen wist hij al meteen wat hij moest gaan doen, jagen! Meteen liet hij zijn blik over het landschap glijden. Al direct zag hij in de verte een jong hert. Hij nam zijn pijl en boog bij de hand en spande zijn boog al op. Behendig richtte hij de pijl naar het dier. Raak! Zo vlug hij maar kon liep hij op het dode dier af. “Jummie”, mompelde hij en nam een stuk van het dier.

Renn wandelde over de grote grasvlakte en zag in de verte zelf ook een jongdier, maar ook een ander mens. Toch spande ze haar boog en vuurde meteen een pijl af. Niet veel later kreeg ze de andere pijl in het oog en al snel trof die het dier ook. Zo viel het jonge hert neer op de grond en dankte zij zelf de wereldgeest. Dan wandelde ze ook rustig naar het prooidier toe. Maar de jongen die tevoorschijn was gekomen zat ookal bij het dier. Kort knikte ze naar hem en knielde neer, ze plaatste haar hand op de pijl van haar en trok die uit de hals van het hert. De pijl was nog intact dus nog goed voor een tweede schot. Kort keek ze naar de jongen. Enkele raven vlogen boven de twee, waardoor dat je aan haar al snel kon merken dat ze bij de Raven stam hoorde. MAar van de jongen wist ze het nog niet. Ach ja. De jongen was er eerst dus hij kreeg de prooi. Ze raapte de pijl op en stak die weer terug in haar pijlenkoker en wandelde naar een steen en zette zich daarop neer.

Toen Senn plots een ander meisje zag en ze oogcontact maakten keek hij raar op. Hij zag hoe ze de pijl uit de nek van het hert haalde. Het was dus eigenlijk allebei hun prooi. "We delen hem anders wel", zei hij neutraal. Niet vriendelijk maar ook niet onvriendelijk, gewoon, neutraal. Het meisje had lange zwarte haren dezijne waren kort zwart. Hm, allebei een zelfde stijl. Senn grijnsde en sneed mijn zijn kleine mes het hert in tweeën. Hij schoof het andere deel naar het meisje maar zag dat ze op een steen ging gaan zitten toen er twee raven voorbij kwamen. Het was dus duidelijk, het meisje zat ook in de ravenstam. Net als hij. Hij glimlachte en liep achter het meisje aan. Hij zette zich naast haar op een andere steen en knikte kort naar het meisje. Hij schatte haar rond zijn leeftijd, achttien jaar. "Ik ben Senn", zei hij toen alles wat stil viel. Senn was niet echt de jongen die graag stil zat en naar dingen zat te kijken. Hij wilde altijd wat sfeer, wat gezelligheid. Of gewoon plezier hebben, dat was voor hem heel belangrijk.

Renn keek naar de jongen en hoorde wat hij zei. Hij wou delen, eigenlijk best wel lief van hem. Kort bekeek ze hem even, hij was niet al te lelijk, en hij was ook wel stevig gebouwd als je het zo bekeek. Ze bekeek zijn manier van handelen, hoe hij het dier in tweeën sneed. De manier waarop hij dit deed kwam haar bekend voor. Deze jongen zat in de Raven stam zoals haar. Een andere verwant, dit was iets leuks. Aangezien ze wel de meeste Raven kende, maar deze was nieuw. Toen ze even uit haar droom wereld gekomen was merkte ze dat de jongen op de steen was gaan zitten juist naast haar. Rustig knikte ze terug naar hem en glimlachte even.
"Ik ben Senn" Zei de jongen tegen haar. Senn, Renn. Hun namen leken op elkaar vond ze. Kort glimlachte ze even. 'Ik ben Renn vanuit de raven stam.' Zei ze vriendelijk tegen hem. 'Ik neem dat jij daar ook in zit.' Stelde ze vast. Rustig tikte ze op de steen met haar vinger en even staarde ze naar haar vingers. Haar nagels waren afgebeten, iets wat ze moest afleren.

Senn keek het meisje diep in de ogen aan. Het vertelde hem iets. Wat hij nog niet kende. Vlug week hij zijn blik af naar de omgeving. De bomen,struiken. Alles was hier zo mooi. Toen hij haar naam hoorde knikte hij kort. "Dat lijkt best veel op elkaar", zei hij en glimlachte terwijl hij nog steeds recht voor zich uit bleef kijken. "Ja, ik zit in de ravenstam. Nog niet zo lang", zei hij en bestudeerde het meisje van kop tot teen. Het was een mooi meisje, slank lichaam. Knap meisje dus. Die gedachtes lieten hem glimlachen. Hij zag hoe ze op de steen tikte. Haar nagels waren afgebeten, daar had hij niet echt problemen mee. Hij zat eigenlijk met juist hetzelfde probleem. Hij kon ook niet van zijn nagels blijven. "Nou, ik ben zowat een jager in de stam, aangezien we samen het dier hebben gevangen neem ik aan dat je ook een jager bent?", vroeg hij en knikte kort naar een stel raven die voorbij vlogen. Het leek of hij ze begroette, met een gewone knik. Of zo zag Senn het toch, als een begroeting. "Mijn ouders hebben me hier heen gelokt, ze wouden van me af. De rotzakken", zei hij lichtelijk gemompeld en keek Renn weer aan. "Hoe kom jij hier? Ben je hier geboren of niet?", vroeg hij en wachtte een reactie af.

Rustig keek Renn hem aan en voelde zijn blik zo in de hare staren. Na een tijd keek hij naar ergens anders en keek zij even naar de grond en glimlachte inzichzelf. "Dat lijkt best veel op elkaar" 'Dat dacht ik ook net. Komt vast nog wel verwarring over.' Zei ze met een grijnsje tegen hem en keek hem weer rustig aan, maar zag dat hij gewoon vooruit keek. "Nou, ik ben zowat een jager in de stam, aangezien we samen het dier hebben gevangen neem ik aan dat je ook een jager bent?" Rustig knikte ze op zijn woorden en keek dan naar het stel raven die hij begroete, en ook zij knikte naar haar hoeder. "Mijn ouders hebben me hier heen gelokt, ze wouden van me af. De rotzakken" 'Das gewoon laag van hun.' Zei ze tegen hem. Maar net toen het eruit was wou ze zichzelf wel voor de kop slaan. 'Dom kind dat je bent, waarom zeg je dat nu?' Dacht ze inzichzelf. Weer voelde ze de koude wind langs haar heen gaan en het voelde weer even goed. Het leek wel of ze door de wind alles kon vergeten. 'Ik ben hier geboren, geboren in de stam van Fin- Kedinn. En nog steeds ben ik hier.' Zei ze tegen hem en glimlachte eventjes.

Senn knikte en keek Renn glimlachend aan. De manier van doen van et meisje beviel hem wel. Hij hoorde wat ze zei over verwarring tussen un twee namen. "Ach ja", zei ij met een kort lachje en Renn nu in het gezicht aan. Das gewoon laag van hunHoorde ze haar zeggen. "Daar heb je gelijk ik", zei hij en keek bedenkelijk voor zic uit. Zijn ouders had hij nooit graag gemogen, hij was ze liever kwijt dan rijk. Dat vonden zijn ouders ook altijd over he. Dus waarom zou hij dan zijn ouders moeten missen? Senn grijnsde. Ook hoorde hij haar stem over haar verleden. "Ah, oké", zei hij alsof hij elke zin in zijn geheugen wou printten om er een goed antwoord op te verzinnen. "Dat is leuk voor je", zei hij. "Altijd een goeie tuis gehad, dat heb ik nooit gehad", zei hij en keek naar de grond. Ookal haatte hij zijn ouders, het waren wel nog altijd zijn ouders. Moesten ze er niet geweest zijn zou hij ook nooit bestaan hebben. Senn zuchtte en keek Renn kort aan. "Ik heb nooit vrienden gehad, ik werd altijd gepest ondanks mijn piercings", zei hij. "Ik vind het al raar dat jij met me spreekt", zei hij en glimlacte.

'Weetje, het valt hier best wel mee, en veel vrienden heb ik ook niet hoor. Ja ik heb misschien een merendeel van de stam achter me staan, maar dat zijn gewoon familie leden, althans zo bezie ik hun.' Zei ze tegen hem en haalde haar schouders op. Ze hield op met op de steen te tikken en liet haar armen gewoon naast zich hangen en keek hem dan rustig aan. 'Dus, je bent een nieuw lid van de stam. Interessant.' Zei ze op een heel droog tegen hem. Rustig stond ze op en knielde voor hem neer. Een stam tatoeage had hij nog niet. Zij al wel, een op haar schouder. En ook had ze een veer die aan haar buis gebonden zat. 'Dus wat wil je eens gaan doen?' Vroeg ze aan hem en plaatste haar handen naast zich zodat ze niet omver zou vallen, als ze haar evenwicht moest gaan verliezen. De zon scheen nog en viel juist op de twee, het gaf eigenlijk wel een raar zicht vond ze zelf.

Senn grijnsde en hoorde wat ze zei. "Je hebt tenminste nog familie", zei hij en gaf haar een kleine knipoog. Waarom deed hij dat nu? Senn grinnikte en lachte inzichzelf. "Ja, ik denk dat ik toch nieuw ben", zei hij en zette zich wat dichter tegen haar aan. Toen ze aar plots zag rechtstaan en voor aar neerknielen keek hij raar op. Ging ze een preek geven of zo? Senn glimlacte en hoorde de woorden. Hij liet ze goed tot zic doordringen en probeerde iets doms te verzinnen. "Misschien, is er hier nergens in de buurt een beekje of zo? Het is hier namelijk zo warm", zei hij en duwde haar uitdagend wat naar achteren. "Wat denk je?", vroeg hij en trok haar wat omhoog zodat ze op haar voeten stond.

"Je hebt tenminste nog familie" Kort keek ze hem aan en fronste even. 'Geloof me dat is niet zo leuk hoor, ze zagen je de oren van het lijf.' Zei ze heel droog tegen hem en grijnsde eventjes. "Misschien, is er hier nergens in de buurt een beekje of zo? Het is hier namelijk zo warm" 'Dat is hier inderdaad.' Zei ze tegen hem en dan opeens werd ze naar achter geduwd waardoor ze haar evenwicht verloor en op haar kont viel. "Wat denk je?" Ze werd omhoog getrokken door hem en nu stonden ze heel dicht tegen elkaar. 'Wel follow me.' Zei ze tegen hem en keek hem even in de ogen aan en wandelde dan heel rustig naar het kleine vijvertje verderop. Het was best wel diep want zijzelf kon er juist niet meer staan. Maar veel maakte dat haar niet uit. 'Wel Senn, kom je nog?' Riep ze naar hem toe.

Senn grijnsde en voelde haar lichaam tegen zijn buik. Even was er een raar gevoel in zijn buik. Gelukkig liep ze naar ee meertje en volgde hij haar op de voet. Toen hij het meertje zag liep hij grijnzend tot bij haar. Hij dook vanaf een steen het water in en kwam grijnzend boven. "Kom je nog? Het water is heerlijk", zei hij lachte. Hij zwom tot bij Renn en spatte wat water uitdagend naar haar gezicht. Hij wou juist haar voeten pakken om haar erin te trekken maar deed het maar niet. Hij wilde haar kleren niet nat maken. Anders zou ze als ze eruit moest met natte kleren zitten, en dat zou hij zelf ook niet graag willen. Toen Senn het toch maar wou proberen stapte hij uit het water, nam Renn in zijn armen waardoor ze nog meer tegen elkaar gedrukt zaten. "1,2,3", zei hij lachend en hij sprong met haar in zijn armen het water in. Toen hij weer boven kwam pakte hij haar weer vast voor moest ze niet kunnen zwemmen. "Kun je wel zwemmen?", vroeg hij met weer die uitdagende lach op zijn gezicht geplakt.

Renn keek haar aan maar was nog aan het twijfelen of ze wel het water in zou gaan. Hoewel veel kans had ze niet meer want opeens werd ze opgetild door hem en sprong hij met haar het water in. Net toen ze boven kwam werd ze alweer vastgepakt door hem en even had ze haar blik afgewend. Nu was haar wambuis en haar laarzen en haar broek helemaal nat. Haar boog en medicijnenbundel had ze nog net af kunnen doen. "Kun je wel zwemmen?" Kort keek ze hem aan en fronste even toen ze de uitdagende blik zag. 'Off course. Wat denk je nu zelf?' Zei ze droog tegen hem en keek hem even aan. Nog steeds waren ze heel dicht tegen elkaar, ze voelde de warme huid van Senn tegen zich aan en ergens voelde het wel goed aan.

Senn grijnsde en liet haar los alhoewel hij het wel een leuk gevoel vond, haar in zijn armen nemen. Zo voelde hij zich wat groter, sterker en zelfzekerder. Maar iets in zich vertelde hem dat hij het niet alleen deed om zich sterker te voelen maar omdat hij een klein apart gevoek voelde. Iets wat hij nog nooit gevoeld had. Sen schudde zijn hoofd, nee dat zal het wel niet zijn. Verliefdheid paste niet in zijn plaatje, dat kon gewoon niet, of wel? Senn keek vlug naar Renn en zwom tussen haar benen door waarna hij haar op zijn schouders zette. "Nu ben je groot hé", zei hij lachend en nam toch maar voor de zekerheid haar benen vast zodat ze er niet af zou vallen. Onverwachts pakte hij vlug haar voeten vast en gooide haar achterover, het water in. "Haha", lachte hij en schaterde het uit.

Renn voelde zich op het moment geborgen bij hem. Kort schudde ze haar hoofd. Dit kon toch niet. Ze kenden elkaar nog maar pas en dan nu al... Nee het kon niet. Ze werd losgelaten door hem en opeens werde ze omhoog getild een korte gil kwam uit haar mond en meteen sloeg ze haar hand voor haar mond. Maar al snel werd ze achter over gegooid. Ze duikelde het water in en zwom een eindje van hem weg en kwam enkele seconden later weer boven en spetterde zelf dan ook weer wat water naar hem toe. 'Dus je wilt het zo spelen?'Vroeg ze aan hem. Ze zwom naar hem toe en dook onder hem door. En dan begon ze hem te kietelen, ach het wat het proberen toch wel waard. Als hij ertegen kon dan had zij pech, en zo niet had hij pech want dan bleef ze hem kietelen. Een speelse grijns stond op haar gezicht e die ging er niet meer af.

Senn grijnsde en hoord de typische meisjes gil. "Meisjes...Tjonge tjonge tjonge", zei hij met een scheve lach en zag haar weg zwemmen. Toen ze weer naar hem toe kwam keek hij raar op. Ze dook onder en begon hem te kietelen. Alles kon je met hem doen en dat late hem koud, maar als het om kietelen ging was hij net een meisje. Hij begon dom te lachen en spartelde lachend met zijn voeten. "Stop!" Gilde hij en duwde haar wat weg. Hij pakte haar weer vast en drukte haar stevig tegen zich aan. "Zo, nu kun je niets meer doen", zei hij en grijnsde waarna hij haar begon te kietelen. "Ik hoop dat je geen zwak hebt voor kietelen", zei hij lachend.

{Korte post ^^}

Ze keek hem even aan maar deed toch verder. Tot ze opeens werd weg geduwd en hij haar vast nam. Maar toen hij haar begon te kietelen begon zijzelf de spartelen aleen zij geraakte niet weg uit de grote sterke armen van hem. 'N niet doen!' Gilde het meisje luid naar hem en plaatste haar hoofd tegen zijn borstkast. Ze kreeg haar armen niet naar zijn lichaam toe aangezien ze gewoon niet kon bewegen met haar armen. Dit was niet leuk! 'Stoop nu!' Gilde ze uit, ze kon er niet meer tegen haar maag deed pijn van het lachen.

[Sorry ik kijk MLMJ en ispiratie danst weg]

Senn grijnsde en stopte met kietelen. "Het is genoeg geweest dacht ik zo", zei hij en stapte met haar het water uit. Hij glimlachte en zette zich op een hoge steen aan het water. Hij deed zijn T-shirt niet aan, daarvoor was het veel te warm. Senn keek even naar Renn en wachtte af of ze zou komen of niet. Iets in hem vertelde hem dat er iets apart was tussen hun twee, maar was het ook zo wederzijds? Senn zuchtte en pakte een bloemetje dat op de grond lag. Hij nam het tussen beide handen en liep er mee naar Renn. Hij streek de haren van Renn achteruit en stak er de mooie bloem in. "Het staat je goed", zei hij zachtjes en drukte haar wat tegen zijn warme lichaam aan.

{Me to!}

Renn voelde dat hij stopte met haar te kietelen en ze lachte nog wat na en dan gingen ze uit het water. Renn keek hem even aan en merkte dat hij op een steen ging zitten, kort keek ze naar haar natte wambuis en de hele heisa. Ach ja, dat droogde wel weer. Tuurlijk had ze door dat er iets anders speelde tussen de twee dan een normale vriendschap. Aleen was haar vraag, wat? Opeens merkte ze dat hij weer naar haar kwam met een bloem ditmaal. Zachtjes voelde hoe hij haar haren naar achter streek en de bloem er zorgvuldig in stak. "Het staat je goed." Dan voelde zijn warme lichaam tegen het hare en glimlachte ze even. 'Dankje.' Fluisterde ze zachtjes tegen hem. Dan plaatste het meisje haar hoofd tegen zijn borstkast en sloot ze voor enkele seconden haar ogen. Even leek ze wel in een droomte zijn, tot een raaf haar eruit haalde met zijn gekraai. Een zachte glimlach speelde er op haar gezicht, een van blijdschap en voldoening.

Senn glimlachte en hoorde de 'dankje' van Renn. "Nee jij bedankt", zei hij zacht en voelde haar hoofd tegen zijn borstkas. Hij zette zijn hand onder haar kin en bracht die wat omhoog. "Dankzij jou leerde ik weer vriendschap en l-liefde kennen", zei hij en zei het laatste wat fluisterend. Liefde was een woord die hij bijna zelf niet kon verstaan. Alleen wist hij dat het iets meer was dan vriendschap. Iets wat niet zo rap ging, alhoewel hij al heel rap voelde dat er iets meer was tussen hun twee. Senn keek recht in haar ogen en sloot zijn ogen voor enkele seconden. Alsof hij in een droom faze was en hij er nooit meer uit wou. Toen Senn zijn hoofd wat meer naar haar toe bracht en langzamerhand zijn lippen de hare raakten voelde hij precies wat hij dacht dat het was, liefde...

Renn voelde dat hij haar gezicht wat naar omhoog duwde, daardoor keek het meisje hem recht aan. "Dankzij jou leerde ik weer vriendschap en l-liefde kennen" Kort glimlachte ze maar toen ze de woorden liefde hoorde kleurde ze rood. Ze wou haar blik afwenden, maar ze kon niet weg kijken uit zijn ogen. Liefde, het was iets speciaals, maar ook iets wat niet vaak voorkwam bij haar. Nog nooit had ze dit meegemaakt en nu opeens was er een niew lid bij de ravenstam, en meteen had ze een vreugdevol gevoel in haar buik. Opeens kwam hij dichter met zijn hoofd en voelde ze zijn lippen tegen de hare. Renn legde haar armen opeens om zijn hals heen en trok hem dichter tegen zich aan en zoende zachtjes verder. Maar aan elke kus kwam een einde en dit was nu. Rustig maakte ze zich los uit zijn kus en keek hem even aan en kleurde lichtjes rood. 'Ik euhm...' Het meisje kwam niet meer uit haar woorden door hem. Maar dit kon toch nog niet na zo'n snelle tijd, het was gewoon zo raar voor haar.

Langzaam kwam de kus tot een einde. Hij glimlachte en zag dat ze rood kleurde. "Niet doen...", zei hij met een lachje. Het was net zo raar voor hem als voor haar. Maar ergens voelde Senn dat het wel echt was, dat hun liefde echt was. Senn glimlachte en keek Renn recht in de ogen aan. Haar helderblauwe ogen, hij kon maar naar niets anders kijken. Senn pakte haar twee handen vast en kneep er zachtjes in. "Vond je het ook zo raar als ik het vond?", vroeg hij zachtjes en draaide haar wat om zodat haar rug tegen zijn borstkas gedrukt zat. Hij legde zijn armen rond haar middel en drukte haar stevig tegen zich aan. Terwijl het langzaam nacht werd stonden ze daar nog steeds tegen elkaar. Alsof ze al jaren samen waren. Senn grijnsde. "Ik hou van je", fluisterde hij in haar oor en kuste haar in de nek. Senn maakte de houding los en liep naar een boom. Hij wenkte haar om mee te komen. "Kom", zei hij zachtjes en klom in de boom tot wanneer hij op een punt zat waar hij een klein kamp had gebouwd. Er stond een zelfgemaakt stoeltje in en was bedekt met mos. "Welkom in zijn stulpje", zei hij met een scheve lach. Hij wees naar een tekening aan de muur dat hij had gekregen van zijn zusje. Senn pakte Renn vast en voelde haar adem in zijn nek.

Renn sloot haa ogen voor enkele seconden en luisterde naar de ademhaling van Senn. Een zachte glimlach speelde op haar lippen, en waneer hij haar handen vast nam en er zachtjes in neep keek ze hem weer aan. "Vond je het ook zo raar als ik het vond?" Renn hoorde de vraag en fronste even. 'Ik vond het inderdaad raar.' Fluisterde ze naar hem toe. En opeens stond ze met haar rug naar hem en voelde ze zijn armen om haar heen. Nu leek het wel alsof ze elkaar al jaren kende en eindelijk waren uitgekomen voor hun liefde. Aleen was er een verschil in het echte leven, ze kende elkaar nog maar enkele uren. "Ik hou van je" Werd er in haar oor gefluisterd en dat kietelede iets. Kort bewoog ze even en voelde de zachte kus in haar nek. En dan opeens stond ze daar aleen, ze draaide zich om en zag nog net dat Senn haar naar de boom toe wenkte. Het meisje wandelde rustig naar de boom en klom er dan heel gemakkelijk in. Bomen klimmen deed ze vaak genoeg om vallen op te zetten of wat dan ook. Opeens zag ze een klein kamp en daar hield ze dan ook halt. "Welkom in zijn stulpje" Kort keek ze rond en zag dan ook meteen een kleine tekening hangen en glimlachte zachtjes.
Toen nam Senn haar weer in zijn armen en keek Renn hem aan. 'Ik hou ook van jou,' Prevelde ze zachtjes.

'Ik hou ook van jou,' Hoorde Senn en hij glimlachte in zich zelf. Of ze hier nu de hele tijd zuden blijven staan was voor hem een vraag. Of hij er probelemen mee had, dat was iets anders. Hij zou hier voor eeuwig willen staan, met haar. Senn grijnsde en liet haar weer los. Hij zette zich op het kleine stoeltje en grinnikte. "Wat gaan we nou doen?", vroeg hij en keek de omgeging nog eens rond. Het was hier niets veranderd in vergelijking met vroeger. Het was nog steeds prachtig, de natuur was altijd prachtig hier. Senn keek Renn vragend aan en stelde zich recht waarna hij de boom weer uitklom. Hij wist eigenlijk nog steeds niet wat ze zouden doen, maar het werd al nacht, en misschien was het maar beter een kamp op te slaan. "Anders kunnen we hier ergens in de buurt een kamp maken, dan kunnen we er overnachten", zei hij en wachtte af op een reactie of antwoord van Renn.

Opeens werd ze op een klein stoeltje gezet en keek ze hem met de droogste blik ever aan. "Wat gaan we nou doen?" Het was nacht dus veel konden ze niet meer doen. Of ze zouden naar het kamp van de Raven moeten gaan daar viel altijd wel iets te doen op dit tijdstip. Maar ze was liever aleen met hem. Renn zag de blik in Senn's ogen en glimlachte even. Een jongen die van de natuur kon genieten. Opeens was hij verdwenen uit de boom en stond ook zij op. Ze plaatste haar hand op een tak en zwaaide zich met gemak uit de boom uit en kwam vlak voor hem neer. "Anders kunnen we hier ergens in de buurt een kamp maken, dan kunnen we er overnachten" Stelde Senn voor. Kort keek ze even rond, vrij veel beschutting hadden ze hier niet dus dat kon wel eens voor eventuele problemen zorgen. Het zou haar een worst wezen. 'Is goed, we slaan hier wel ergens een kamp op en slapen hier.' Zei ze tegen hem en kraakte even haar vingers.

Senn grijnsde en zag hoe ze weer naast hem belandde. "Oké, ik ga hout halen, zoek jij bladeren en mos", zei hij duidelijk en knikte naar haar waarna hij al in de verte uit het zicht verdwenen was. Hij richtte zijn blik op een boom en nam zijn kap mes erbij. Senn begon allemaal kleine stukjes tak af te kappen. Stuk voor stuk had hij weer meer hout bijeen gekapt. Nu was het al laat genoeg, dus moesten ze zich spoeden of ze zouden nog een regenbui over hun hoofd krijgen. Zo snel Senn maar kon liep hij op Renn af in de hoop dat zij wat mos en bladeren had kunnen verzamelen voor de ondergrond. Senn legde al de takken en hout op de grond en keek Renn met een scheef hoofd aan. "Gaan we beginnen met het kamp op te slaan?", vroeg hij en lachte.