The cold is killing me

Een meisje van hooguit 20 jaar oud stond op de koude sneeuwvlakte. Haar armen waren om haar heen gevouwden, ze had een warme buis van zeehondenvel aan. Beenbeschermers van zeehondenvel en laarzen van herten vel, en ook had ze een muts op die ze ooit had gekregen van haar moeder. Hoewel dit het warmste was wat ze had om aan te doen, had het meisje het nog steeds ijs koud. Ze keek voor zich uit en zuchte even diep. Voor de moment was ze aleen. Haar ouders en broers waren omgekomen door de ijzige koude van de ijs zee. Maar waarschijnlijk zou zij sterven van de koude die hier hing. Het meisje met het lange blonde haar was al onderkoeld en het zou nog erger gaan worden, naarmate ze hier bleef.

Aerynne had steeds het vervelende gevoel dat ze wat moest doen, dat ze iemand moest helpen. Ze sloot haar ogen en voelde het huilen van de wind. Ze had het warm want ze had overal stro tussen gestoken. Ze had haar jas van elanden huid, ze had gelukkig nog veel stro over dus ze kon straks een sneeuwhol maken ne wat vuur, dan zou ze sneeuw smelten en dan had ze ook weer wat te drinken. Haar ogen gleden over de sneeuwvlakte, ze had een sneeuwbril aan het was elanden leer en daarin een spleet, dat had ze geleerd van de bergstammen. Opeens zag ze ver weg een gestalte lopen en tot haar grote verwondering had ze geen gevoel dat dit gevaar betekende maar meer het gevoel dat ze moest helpen, haar pas versnelde, al was dat niet echt gemakkelijk in de meters hoge sneeuw. maar toch lukte het dichterbij te komen. Ze legde haar hand op de schouder van het meisje dat wel wat ouder was dan zij. MAar ze was onderkoeld dat kon iedereen direct zien. "Je moet hier weg, volg me!"zei ze snel en liep al weer verder, ze pakte een spade van hout en begon te graven achter een rotsblok, al snel ontstond er een sneeuwhol en ze duwde het meisje erin. "Je bent veiig", zei ze terwijl ze haar kap af deed en haar rode haar weer over haar schouder danste.

Opeens voelde Lana een best wel warme hand op haar schouder en meteen keek ze naar het meisje dat er stond. Met de moment werd het kouder en kreeg ook zij het kouder. Ze rilde even. "Je moet hier weg, volg me!" Meteen keek ze haar aan en liep achter haar aan maar het werd er niet warmer op, opeens werd ze in een sneeuw hol geduwd. "Je bent veiig" Ze kruiste haar armen om zich heen en keek naar het meisje voor zich. Dankbaar knikte ze. 'Dankje.' Zei ze met een warme stem tegen haar. Ookal klonk haar stem warm, nog steeds had ze het kouder dan de normale mens. Haar blik viel op het prachtige rode haar van het meisje, wat er dus op wees dat ze niet van het noorden was.

Het meisje zat roerloos in het hoekje van het hol, ze pakte wat stro en ze maakte vuur, zo werd het warmer. Ze knikte toen het meisje haar bedankte. "Ik ben zo terug", zei ze terwijl ze het hol uitkroop, het was buiten koud en het zag er zo naar uit dat het ging stormen, het meisje had geluk gehad dat Aerynne haar gevonden had. Anders was ze nu vast dood. Haar ogen gleden over de open vlakte ze pakte een t-schirt die ze had gemaakt voordat ze naar het noorden trok. Ze pakte wat sneeuw mee naar het hol em al snel was ze weer in het hol. "Ik heb wat sneeuw meegenomen, ik ga het nu smelten zo hebben we water, maar eerst moet je mij alles zeggen hoe je heet waarvan je komnt waarom je hier bent en wie je ouders zijn zo kan ik aan je zien of je echt erg onderkoeld bent en je moet gewoon blijven praten", zei ze en keek het meisje aan ze pakte de t-shirt en legde het sneeuw erin en hing het boven het vuur.

Noska zat lekker bij het warme vuur van het kamp toen de Magier naar hem toe kwam. 'Noska.' Zei ze, het was een vaste openingszin als ze iets belangrijks ging zeggen. 'De hoeder heeft me verteld dat er vreemdelingen zijn.' Vervolgde ze. Noska keek de oude magier met gefronsde wenkbrauwen aan. Soms was het leiderschap erg raar, wat was er zo bijzonder aan nieuwelingen in het Noorden? 'Ja en?' Antwoordde hij kortaf. 'Eentje hoord hier niet thuis en die andere kan nog van grote waarde zijn in onze stam, ga er op af en zie wie het zijn.' Nu volgde Noska het helemaal niet meer, als diegene zo belangrijk was voor de stam kon ze ook gewoon komen? Hij keek naar Malyon, de magier. Hij wist dat er niks anders op zat en hij maakte alles klaar, hij deed zijn riem om waar zijn wambuis, mes en medicijn buidel om zaten. Hij pakte een speer en pijl en boog voor gevaren onderweg. 'Ga naar het zuiden en je zult ze aantreffen.' Zei de Magier. Noska knikte bevestigend en spande de husky's voor zijn slee. Hij keek naar de Magier. 'Moge de Hoeder van de stam met je meerennen.' Begroette hij hem, en hij ging op weg naar de 2 vreemdelingen.

Het weer zat niet mee, het was kouder dan normaal, maar er lag weinig sneeuw. Er heersde een raar gevoel om hem, het leiderschap was anders als hij zich had voorgesteld, hij dacht dat het makkelijk was, en dat je in je kamp kon blijven bij het vuur en mensen het zware werk kon laten doen, maar zo was het niet, je moest zelf ook je handen uit de mouwen steken en aan het werk gaan.
Er stond een koude wind, maar door zijn dikke jak van zeehondenhuid voelde hij er niks van, en met een rendieren vacht maakte het het zelfs nog aangenaam. Hij keek in de verte, hij zag vuur en een gestalte, blijkbaar had hij of zij een hol gegraven. Toen hij aankwam kreeg hij zijn gelijk, de gestalte had inderdaad een hol gegraven en in het hol zat nog iemand, die onderkoeld was, dat kon hij meteen zien. De ander was voorbereid om hierheen te gaan, en dat was dan waarschijnlijk degeen die hier volgens de magier niet thuishoorde. 'Hallo dames.' Zei hij kil. Hij bleef op zijn slee zitten en keek naar het meisje dat niet de kleren aan had om hier te zijn. Hij keek naar zijn slee, groot genoeg voor 3 personen. 'Er is een sneeuwstorm opkomst, en het is hier niet veilig.' Zei hij tegen de 2, toen richtte hij zich op het meisje die onderkoeld was. 'En wat bezield jou om in die kleren hier te komen?' Zei hij streng. Hij keek naar het andere meisje (aerynne dus) ze leek op een Magier, en aan het stamdier op haar wambuis te zien was ze van de Herten. 'Kom op de slee en kom naar ons kamp.' Zei hij rustig. Als ze niet wouden moesten ze het niet doen, maar dan zouden ze hier doodvriezen.

Lana keek naar het meisje dat haar geholpen had en keek dan even naar de vlammen die ze maakte. Maar dan vertrok ze weer en zat het meisje weer aleen. Kort staarde ze voor zich uit en sloot dan ook haar ogen. Maar door geluid keek ze op en zag ze dat het meisje er weer was ditmaal met sneeuw. "Ik heb wat sneeuw meegenomen, ik ga het nu smelten zo hebben we water, maar eerst moet je mij alles zeggen hoe je heet waarvan je komnt waarom je hier bent en wie je ouders zijn zo kan ik aan je zien of je echt erg onderkoeld bent en je moet gewoon blijven praten." Kort keek ze op. Zoveel vragen. 'Ik ben Lana, ik kom oorsprongkelijk uit dit gebied maar was enkele maanden weg getrokken. Dan ben ik terug gekeerd, mijn ouders zijn dood eveneens als de rest van mijn familie.' Sprak ze zacht tegen het meisje. En haar woorden waren nog niet koud of een gestalte kwam aan. Een jongen die ze meteen herkende, kort sloeg ze haar blik op de grond en voelde dat er al iets meer gevoel in haar handen kwam. De kille stem klonk en daarna wende hij zich tot haar. 'En wat bezield jou om in die kleren hier te komen?' 'Ik was niet voorbereid op de koude Noska.' Zei ze tegen hem en keek hem even aan. Noska had dezelfde leeftijd als haar ze waren vroeger samen opgegroeid met elkaar, maar toen haar ouders stierven sloot zij zich af van de buiten wereld en trok weg van hier. Vervolgens liep ze naar de uitgang van het hol en baande zich een weg door de sneeuw met het nodige vallen en opstaan wel maar dat maakte haar niets uit.

Aerynne verschoot even van Noska die opeens was komen opdagen, hij was een lid van één van de bergstammen dat kon je zien aan zijn gedrag en zijn manier van kleden. Haar ogen gleden ove de jonge, het meisje dat zich voorstelde als Lana kende hem precies, Ze knikte evn naar hem en kroop uit het hol en trok haar jas wat strakker tegen zich aan, het was kouder geworden omdat er een snijdende wind was komen opsteken. Ze keek in het rond en zag de slee staan, ze wilde er naartoe lopen maar ze was vergeten de zak met water meet te nemen ze liep weer terug in het hol en ze pakte de t-shirt en borg hem weer op in de blaas van een eland, al haar kleren waren meestal van eland, want die waren goed voor in de winter.Door het koude weer kreeg ze een droge keel en ze kreeg een brandende pijn in haar keel toen ze uiteindelijk slikte. Ze zou starks wel thee maken an een aantal kruiden en warm water. Ze wilde verder lopen maar ze bleef vastzitten en de wind maakte het er niet gemakkelijk op ze trok met een ruk haar been uit de sneeuw en met een smak viel ze in de sneeuw, fijn! Ze zette zich weer recht en liep verder. Maar de sneeuw was op haar gezicht blijven plakken en het leek wel op een schaafwonde alsof het klopte, ze was vroeger vaak met haar gezicht in de sneeuw gevallen en dan huilend naar haar vader gelopen.. Maar nu was het anders nu moest ze voor zichzelf zorgen, ze liep verder en na een lange tijd arriveerde ze bij de slee, ze had aak in de slee gezeten toen ze bij de hazenstam moest gaan lere en nu was ze het gewoon, ze ging zitten en legde haar armen beschermend om haar zij tegen de snijdende wind. Haar gen werden gelukkig nog met de bril beschermd anders had ze nu ongeloofelijk veel pijn. "Ik ben trouwens, Aerynne, van de hertenstam", ze vertelde er meestal niet bij dat ze magier was want dan gingen mensen altijd raar naar haar kijken, ze was veel te jong om nu al magier te zijn al was ze er al wel klaar voor..

Noska keek naar het meisje, het was niet zomaar een meisje, het was Lana! Hij liep naar haar toe. 'Lana, o mijn god hoelang is dat geleden?' Vroeg hij verbaasd. Het was een wonder dat hij haar terugzag. Hij keek naar de Magier. 'Aangenaam Aerynne, Noska is de naam zoals je misschien al gehoord had.' Stelde hij zichzelf rustig voor. Hij zag dat het meisje gevallen was. 'Gaat het een beetje?' Vroeg hij een beetje bezorgd. 'In mijn kamp zal ik het laten verzorgen.' Zei hij rustig. Hij nam Lana mee naar de slee en zette haar erop. Hij zette de honden in beweging en zette koers naar het kamp

(godse inspiloos )
Verder in het kamp van de witte vossen. 'Aangekomen'

Lana keek hem even aan en fronste even. 'Lang genoeg iniedergeval als je me al niet herkend.' Zei ze tegen hem en keek dan rustig voor zich uit en wandelde verder met hem tot bij de slee. Dan zette ze zich daarop neer en keek rustig voor zich uit. Een diepe zucht weerklonk even, maar veel meer kwam er niet uit. Nog steeds had ze het koud maar onderkoeld was ze helemaal niet meer. Door het feit dat de vrouw met het rode haar haar had gered, rustig tikte ze met haar vinger io de slee en liet haar hoofd even hangen en sloot haar ogen.

[Me tooe]