Een korte wandeling

Renn wandelde rustig door het kleine gebied heen en keek rustig naar boven. Ze werd vergezeld door enkele raven. Wat voor haar geheel normaal was. Het meisje had een simpele kleren aan, ze liep altijd met haar boog door het woud. Dat was het veiligste maar ook met een medicijnen bundel voor het geval moest ze gewond raken, of moest er iemand hulp nodig hebben. De stam was aan het jagen maar zij had zich altijd al afgezonderd gehouden, ze jaagde aleen veel beter dan in een groep. En haar stam begreep dat. Ook vandaag was er een jacht, maar Renn had vandaag gewoon geen zin in niets meer. Tja, iedereen had wel eens zo van die momenten zeker. Maar zij zat meestal in het kamp, samen te leren met de magiër, aangezien ze later ook magiër moest worden om een of andere reden. Maar vandaag liep ze hier, afgespleten van de jagers van de stam, aleen de wereldgeest wakend over haar en haar stamgeest. Maar dat was al. Voor de rest had ze aleen haar boog en haar vuisten.

Noska liep door de geknakte bergrug, hij was ver van huis, maar met een reden hij had zojuist een bezoek aan de Otterstam gebracht. Hij had het kamp verlaten en was van plan het gebied een beetje te verkennen. Het enige nadeel was dat hij de kleren aan had die hij normaal ook droeg, en hier in het woud was dat snikheet. Hij moest maar eens naar de Wolvenstam gaan, misschien hadden zij iets anders voor hem met dunnere huid. De zeehonden huid die hij droeg was namelijk veel te heet hier in het woud, maar de Wolvenstam was vast wel bereid hem te helpen. Onderweg kon hij ook nog bij de Raven langs gaan want als hij hier toch was kon hij net zo goed iedereen even spreken even horen hoe het er hier aan toe gaat. Hij ging wat sneller lopen en voelde of hij alles nog had, zijn mes, medicijnbuidel en wat bessen om de ergste honger te stillen als het moest. Hij liep door en zag in de verte een meisje staan, vele raven vlogen bij haar, waarschijnlijk als teken dat ze van de Ravenstam was. Hij liep dichterbij. 'Hallo.' Begroette hij haar droog, hij had geen kwaad in de zin en bleef rustig staan, het zou niet raar zijn als het meisje geschokt zou reageren, maar daar was hij niet bang voor. 'Noska van de Wittevossen.' Stelde hij zichzelf snel voor. Hij bekeek het meisje en wachtte op antwoord.

Renn keek rustig naar de open hemel en sloot even haar ogen, Het meisje ademde even diep in en uit en voelde de koude wind langs haar gezicht gaan. Het deed haar eens deugd, om zo zonder iemand hier te zitten. Opeens vlogen de raven wat verder van haar. Als teken dat er iemand was. 'Hallo.' Klonk er opeens, Renn draaide haar hoofd naar hem en keek de jongen aan. Kort knikte ze naar hem, die jongen kwam duidelijk niet van hier, zover was het meisje al. 'Noska van de Wittevossen.' Stelde hij zichzelf voor. 'Renn van de raven.' Knikte ze hem vriendelijk toe en glimlachte zachtjes. Kort streek ze door haar haar en keek dan weer naar de hemel. Waarom was hij zo ver van zijn stam? Die had vast iets te bespreken met de andere stammen, de jongen zag er haar een leidend type uit. Dus dit kon wel eens de leider van de Witte vossen zijn. Dan had hij vast iets te bespreken met de andere stamvaders, anders zou hij hier niet zijn.

Noska keek naar de raven die een stukje verder geland waren om uit het bereik van hem te blijven. 'Dat dacht ik al, aangenaam.' Zei hij vriendelijk. Hij keek het meisje aan, het leek erop dat ze een magiër was, maar dat kon hij natuurlijk fout hebben, maar normaal zouden er dan geen hoeders meevliegen. 'Je bent niet in je kamp?' Vroeg hij rustig, misschien was ze kruiden aan het zoeken, of aan het jagen, maar dat leek hem sterk want jagen deed je vaak samen. Hij keek om zich heen, nergens een kamp te bekennen. Misschien wou Renn hem meenemen naar haar kamp, dan kon hij met Fin-Kedinn spreken over allerlei zaken, daarna zou hij nog even bij de Wolvenstam op bezoek gaan en dan was het tijd om weer terug te keren naar de Witte Vossen. Hij keek omhoog en zag alweer raven boven hen zweven. 'Kan je me naar je kamp leiden?' Vroeg hij zachtjes. Hij keek naar Renn zich nog steeds afvragend waarom ze niet bij haar kamp was. Wat maakte het eigenlijk uit? Het was niet erg om alleen te zijn alleen hij vond het wat raar, bij de Witte Vossen was niet of nauwelijks alleen.

(inspiloosheid)

Renn keek hem even onderzoekend aan. De man leek niets slechts van plan, en anders kon ze zich perfect gaan verweren tegen hem, hoewel hij ouder was. 'Je bent niet in je kamp?' Vroeg de man. Kort schudde ze haar hoofd. 'Nee, ik heb afgezonderd van de andere jagers. Ik jaag beter aleen.' Zei ze tegen hem en glimlachte eventjes. Kort keek Renn naar de twee raven die het dicht bij haar zaten Rip en Rek, raven die er al waren van enkele jaren na haar geboorte. Dit waren haar hoeders, en beschermde haar tegen alles. 'Kan je me naar je kamp leiden?' Renn hoorde zijn woorden en fronste even. 'Wat zijn uw zaken in het kamp van de raven?' Vroeg ze aan hem. Tuurlijk zouden ze niet het kamp echt in gaan, aangezien Fin- Kedinn ook mee aan het jagen was. Toch moest ze opletten wie ze meenam naar haar leider, anders had zij de problemen, moest deze man niet degene zijn wie hij vertelde te zijn.

Noska luisterde naar Renn. Hij zweeg even. 'Oke.' Antwoordde hij kortaf. Hij deed de warme muts af, dat was overbodig hier, het was al warm genoeg. 'Ik wil alleen een praatje maken met Fin-Kedinn.' Antwoordde hij rustig, het zou toch niet verboden zijn om te vragen hoe de zaken er voor stonden? Het was ook wel te begrijpen dat Renn niet zomaar iedereen mee nam naar het kamp, maar hij was de leider van de Witte Vossen en had toch wel een goede band met de stammen uit het woud. Anders zou hij er wel alleen op af gaan, dat kon ook nog, maar hij was er van verzekerd dat hij wel mee mocht. 'Dat is niet verboden toch?' Vroeg hij rustig, als hij bij de Raven was kon hij meteen vragen wanneer er weer een nieuwe stam bijeenkomst zou komen, want dat was deze zomer nog niet gebeurt. Hij keek vragend naar het meisje, ze was iniedergeval niet gek, en het was ook best te begrijpen dat ze hem niet zomaar mee zou nemen, maar hij had geen kwaad in de zin, dus waarom zou ze hem niet meenemen? 'Je mag ook eerst je jacht afmaken,' Zei hij zachtjes, hij zou wel wachten. Hij keek naar twee raven die dichtbij Renn zaten, vast de raven die meestal bij haar waren, witte vossen waren hier niet in het woud, maar in het hoge noorden liepen ze vaak met hem mee, de meeste wel van een afstandje, op Rufus na, dat was bijna een hond geworden, hij liep altijd naast hem, behalve in gebieden waar het warm was. Hier dus.

Renn fronste even en keek hem even aan. 'Ik wil alleen een praatje maken met Fin-Kedinn.' Een praatje maken met haar leider. Deze man had niets kwaad in zich dus ze zou hem maar meenemen naar haar leider. 'Dat is niet verboden toch?' Kort schudde ze haar hoofd en keek hem even aan. 'Het is niet verboden, ik was niet echt aan het jagen dus we kunnen vertrekken.' Sprak ze vriendelijk. Deze man had niets kwaad in zich dat was nu ook al wel gebleken. Ze keek kort naar de raven en knikte. Enkele raven vlogen op richting haar leider. 'Hij is gewaarschuwd, weldra zijn we bij hem.' Sprak ze kalm en wandelde dan verder.


[Sorry inspiloosheid]

Noska knikte kort en volgde. 'Gelukkig maar.' Zei hij rustig. Hij keek naar de raven die opvlogen in de richting van Fin-Kedinn. Hij keek naar de bomen, hier waren de bomen niet bedekt met een dikke sneeuwlaag, maar het was niet nieuw oor hem, hij was eerder in het woud geweest, toen zijn vader nog leider van de stam was, helaas is die overleden, nu was het zijn taak om de stam te leiden, maar hij werd veel geholpen door de stam oudsten en de magiërs omdat hij niet erg veel ervaring had, over een zomer of 2 zou hij het helemaal alleen aan kunnen en had hij geen adviezen meer nodig. 'Bedankt.' Zei hij rustig, hij was nog niet bij Fin-Kedinn, maar hij vond het gewoon beleeft om haar te bedanken. Hij ging naast Renn lopen 'Is het ver van hier?' Vroeg hij rustig, hij was het wel gewend om te lopen, hoewel hij ook vaak op een slee zat met husky's ervoor, maar dat was vooral voor lange afstanden. Hij keek voor zich uit, maar kon geen rook ontdekken. Het zou vast nog wel even lopen zijn vanaf hier, maar wat zou het?

(hier ook )

Renn wandelde nog zonder enig woord te zeggen verder door het gebied. Nu maar hopen dat haar leider niet al te ver af was. Een pijlen regen was iets verder te zien, de jagers hadden een hert neergehaald. Kort grijnsde ze even maar wandelde verder. 'Is het ver van hier?' Ze schudde haar hoofd en wandelde weer verder. Al snel zag ze de jagers weer en daartussen wandelde Fin- Kedinn hoogstwaarschijnlijk ook. 'We zijn er bijna.' Sprak Renn kalm tegen hem en keek even op. Het meisje stak haar hand op en keek hem even aan. 'Blijf even hier wachten.' Zei ze. Meteen rende Renn naar de groep jagers en zo naar haar leider. 'De leider van de witte vossen wilt met u praten Fin-Kedinn.' Zei Renn tegen hem en keek haar leider aan. Kort keek ze naar de andere jagers en haalde haar neus voor een specifieke jager op, eentje van haar eigen leeftijd die haar altijd mongools stond aan te staren. Kort keek ze achterom en zag de man nog net staan tussen al het groen hier.

Fin-Kedinn was bezig een Hert te vellen toen Rip en Rek naast hem neerkwamen. Fin-Kedinn keek op en zag niet veel later Renn al op zich afkomen. ''De leider van de witte vossen wilt met u praten Fin-Kedinn.'' Zei ze tegen hem en Fin-Kedinn keek even in de richting waar Renn ook naar keek. Hij zag de leider van de Witten Vossenstam staan. "Het is goed, hij is wie hij beweerd te zeggen." Zei hij tegen Renn. "Help jij Darati even met het gewei?" Vroeg hij Renn. Fin-Kedinn zijn gezicht was even uitdrukkingloos als altijd en toch straalde hij macht uit. Langzaam stond hij op en stapte naar Noska. Fin-Kedinn maakte het teken van vrede en keek Noska dan aan. "Zo Noska, vriend. Dat is een hele tijd geleden." Fin-Kedinn bestudeerde Noska die hij al een tijdje niet meer had gezien. De laatste keer was met de laatste stamvergadering en hij knikte goedkeurend. "Wat kan ik voor je betekenen?" Vroeg de leider van de raven aan de leider van de Witte Vossen.

Renn knikt en keek even naar Darati. Typisch kon zij weer eens gaan meedoen. Maar ja. Ze wandelde naar Darati toe en knikte even maar dan keek ze kort om naar Noska en Fin- Kedinn. Ze vond het maar raar dat die man hier was en met haar leider wou praten. Darati had al een deel van het gewei gedaan dus deed Renn het andere dan maar en stond dan ook op. Het hert was klaar. Dan stond ze op en wandelde ze naar een steen en klom daarop en keek over het gebied uit. Veel was er niet te zien op dit moment. De zon viel op het meisje haar zwarte haar waardoor het een kleine glans kreeg, en dit voelde enkele momenten heel goed tot ze in wat verder iets hoorde. Renn trok haar boog en legde een pijl erin. Dan sprong ze van de steen af en liep naar het gene wat ze gezien had. Tuurlijk spande ze haar boog aan de gevaren die in het bos leefde waren te groot om onbewapend naartoe te gaan. Kort glansde haar buine ogen door de zon die er even kort inviel. Opeens was het akelig stil en Renn ging gehurkt verder, of iemand haar had zien vertrekken wist ze niet maar dat boeide haar nu ook niet.

Noska wachtte af, hij zag Renn naar Fin-Kedinn lopen, en hoewel hij niks kon horen moest er iets gezegd worden dat hij er was. Hij zag Fin-Kedinn naar hem kijken en vervolgens naar hem toe lopen. "Zo Noska, vriend. Dat is een hele tijd geleden." Hoorde hij hem zeggen. Hij keek hem aan. 'Inderdaad ouwe vriend.' Zei hij met een glimlach op zijn gezicht, het was inderdaad erg lang geleden, de laatste keer was een paar zomers geleden bij de stamvergadering, toen zijn vader nog leider was van de Witte Vossen. Hij mocht mee om te kijken hoe het er aan toe ging. Hij wist niet of Fin-Kedinn al wist dat zijn vader dood was, maar hij zou het er later wel over hebben. 'Niet zoveel eigenlijk, ik wou gewoon even weten hoe het er voor stond, of er nog iets bijzonders gebeurd is.' Zei hij rustig. Hij keek naar het uitdrukkingsloze gezicht van Fin-Kedinn, hij was het wel gewend, zelf deed hij het ook wel eens, maar vaak straalde zijn gezicht vrolijkheid uit. 'Ik kom net van de Otterstam, die hadden niet veel te melden, behalve dat hun Magiër op sterven lag.' Zei hij zacht, waarschijnlijk wist Fin-Kedinn dat al wel, want in het woud ging alles als een lopend vuurtje. Hij keek even naar de jagers van de Raven die druk bezig waren met het villen van een hert. Hij keek ook naar de 2 raven die net nog weg waren gevlogen om te boodschappen dat Renn en hij opkomst waren. 'En hoe is het met jou?' Vroeg hij vriendelijk. Hij leunde tegen een boom en keek toe hoe de jagers te werk gingen met hun prooi, niet veel anders als in het Hoge Noorden eigenlijk. Hij wachtte rustig op antwoord terwijl hij rond keek, het was erg lang geleden dat hij hier geweest was, en hij was blij om hier weer te zijn.

'Inderdaad ouwe vriend.' Hoorde Fin-Kedinn Noska zeggen. En Fin-Kedinn glimlachte.'Niet zoveel eigenlijk, ik wou gewoon even weten hoe het er voor stond, of er nog iets bijzonders gebeurd is.' Antwoorde Noska op de vraag Of Fin-Kedinn iets voor hem kon beteken. Toen hoorde Fin-Kedinn een oud nieuws namenlijk: 'Ik kom net van de Otterstam, die hadden niet veel te melden, behalve dat hun Magiër op sterven lag.' Zei Noska. Fin-Kedinn knikte. "Ja inderdaad. We weten er al van. Naar het schijnt hebben ze al iemand anders op het oog ook. Iemand die de andere magiër van de otterstam aangeduid zou hebben." Fin-Kedinn keek bedroefd. De magiërs van de otterstam waren nog maar kinderen, ze waren 17 of 18 jaar oud. Veel te jong naar Fin-Kedinn's mening. 'En hoe is het met jou?' Vroeg Noska aan Fin-Kedinn. "Wel met mij gaat het goed, ik heb nu een adoptiezoon. Torak, de leider van de Wolvenstam. Je kent hem wel." Zei Fin-Kedinn en daar twijfelde Fin-Kedinn niet aan. Bijna iedere jager kende Torak omwille van zijn grootse prestaties. Fin-Kedinn herinnerde zich waarom Noska hier was en glimlachte. "Wel er is binnenkort een stamvergadering." Zei hij en keek dan even Noska aan. "Ik weet het van je vader, het spijt me..." En hij legde een hand op de schouder van Noska.

Renn kwam met de seconde dichter bij dat iets wat verderop was. Opeens voelde ze een hand op haar schouder en verwoekder draaide ze zich om en spande de boog en richte die op haar belager. Tot haar verbazing was het Darati. 'Nooit meer doen.' Zei ze geirriteerd. 'Boeit niet, wat doe je hier aleen Renn? Als Fin- Kedinn weet dat je weg bent dan zal er wel wat meer gebeuren dan geroep.' Waarschuwde Darati haar. Renn keek even naar de grond en snoof. 'Jij zwijgt over wat ik hier doe, zeg maar dat ik op verkenning ben ofzo.' Siste ze en ging dan verder. Darati zelf keerde terug naar de open plek en keek rustig naar Fin- Kedinn en Noska. Liegen kon ze, niet echt goed maar ze on het. Renn ging steeds dieper in het struikgewas, steeds dichter bij dat onbekende dat hier zat. Darati had wel gelijk, als Fin- Kedinn dit zou weten dan kwam ze in de problemen, maar het maakte haar niet uit.

Noska glimlachte. Natuurlijk wist Fin-Kedinn dat. 'Dat is mooi, dan hoeven ze iniedergeval niet zonder Magiër verder.' Antwoordde hij rustig. Hij keek Fin-Kedinn aan. 'Oke, natuurlijk ken ik Torak, wie kent hem niet?' Zei hij vol bewondering, Torak, een bijzondere jongen. 'Het is vast een eer om hem als adoptie zoon te hebben, hij is niet zomaar iemand.' Zei hij rustig. Hij luisterde naar Fin-Kedinn "Wel er is binnenkort een stamvergadering." Zei hij. 'Wanneer precies, kan ik nog terug om mijn Stamoudsten en Magiërs te waarschuwen of is het al snel?' Vroeg hij. Hij keek naar een raaf die laag overvloog. De hoeder van de stam was ook overal waar de stam was. Zo was het niet altijd bij de Witte Vossen, maar dat was vooral omdat de vos een zeer schuw beest was. Hij keek even naar Renn die hielp met het gewei van het hert. Wat ze er precies mee deed wist hij niet, maar het zag er niet moeilijk uit. "Ik weet het van je vader, het spijt me..." Hoorde hij Fin-Kedinn zeggen. Even kreeg hij het moeilijk, het was nooit makkelijk om het er over te hebben omdat het nog niet zo lang geleden was en hij er nog niet helemaal overheen was, maar hij wist dat huilen geen enkele zin had. Hij voelde een geruststellende hand op zijn schouder. 'Ik wist niet of je het al wist, dat was eigenlijk de reden waarom ik hier ben... Mijn vader vroeg of ik het wou melden omdat hij een nogal goede band had met jullie.' Hij onderbrak even. 'Maar ik wou niet meteen gaan, ik kon hem niet alleen laten sterven en daarom ben ik er nu pas.' Kwam er lastig uit. Hij keek naar Fin-Kedinn nu was het eruit en hij voelde opluchting.